Zgodnie z polskim porządkiem prawnym, rozwiązać małżeństwo może wyłącznie Sąd, po przeprowadzeniu stosownego postępowania. Koniecznym warunkiem, staje się zatem złożenie pozwu o rozwód.

Pozew składa się w Sądzie Okręgowym, w wydziale cywilnym rodzinnym. Właściwy jest ten Sąd, w którym małżonkowie mieli ostatnie wspólne miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich jeszcze tam przebywa. W innym przypadku ? pozew należy wnieść do sądu, w którego okręgu mieszka pozwany. Ostatecznie (w braku możliwości ustalenia adresu pozwanego), właściwy będzie Sąd miejsca zamieszkania osoby wnoszącej pozew.

Pozew o rozwód powinien zawierać:

1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowany,

2) imię i nazwisko stron,

3) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) powoda;

4) oznaczenie rodzaju pisma (?pozew o rozwód?),

5) osnowę wniosku – dokładnie określone żądanie (tj. wniosek o rozwiązanie małżeństwa z orzeczeniem winy bądź bez orzeczenia o winie któregokolwiek z małżonków, a ponadto ewentualnie wnioski w zakresie władzy rodzicielskiej, alimentów i kontaktów z dziećmi),

6) przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie i dowody na poparcie przytoczonych okoliczności,

7) podpis strony wnoszącej pozew,

8) wymienienie załączników.

Do pozwu należy załączyć odpis aktu małżeństwa i odpisy aktów urodzenia dzieci (jeżeli małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci), a ponadto dowód uiszczenia opłaty sądowej od pozwu (600 zł) oraz odpis pozwu i wszystkich załączników.

Sąd orzeknie rozwód, jeżeli dojdzie do przekonania, iż w świetle art. 56 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U.2012.788, z późn. zmian., dalej ?krio?) oraz art. 57 § 1 krio, brak jest podstaw do dalszego istnienia związku małżeńskiego łączącego strony, albowiem między stronami ustały wszelkie więzi, w tym przede wszystkim – więź emocjonalna, ekonomiczna i fizyczna. Zgodnie bowiem z art. 56 § 1 krio, jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 1998 r. (I CKN 817/97) rozkład pożycia ma charakter trwały, gdy doświadczenie życiowe uzasadnia – na tle okoliczności konkretnej sprawy – wniosek, iż powrót małżonków do pożycia nie nastąpi.

Należy podkreślić, że Sąd bada również, czy nie zaistniały negatywne przesłanki rozwodowe, określone w art. 56 § 2 krio. Sąd bada mianowicie, czy orzeczenie rozwodu nie byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz czy nie wpłynie niekorzystnie na dobro wspólnych małoletnich dzieci. Jak wskazał Sad Najwyższy w orzeczeniu z dnia 31 grudnia 1951 r., (sygn akt: C. 625/51) przy ocenie, czy dobro dziecka z małżeństwa nie stoi na przeszkodzie do orzeczenia rozwodu, należy brać pod uwagę stan istniejącego trwałego rozkładu, którego nie zmieni odmówienie orzeczenia rozwodu. W tym stanie rzeczy dobro dziecka nie sprzeciwi się rozwodowi, jeżeli środki na jego wychowanie są zapewnione i jeżeli kontakt dziecka z obojgiem rodziców nie będzie utrudniony.

Orzekając rozwód Sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Jednakże na zgodne żądanie małżonków, Sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.

Orzeczenie rozwodu skutkuje rozwiązaniem małżeństwa. Małżonkowie mogą powrócić do nazwiska noszonego przed ślubem. Każdy z byłych małżonków może zawrzeć również nowy związek małżeński. Rozwód znosi wspólność majątkową i uniemożliwia dziedziczenie po byłym współmałżonku.

Rozwód to często proces nieprzyjemny dla stron, budzący negatywne i smutne emocje. Warto skorzystać z pomocy fachowego pełnomocnika bowiem zdarza się, iż kontakt z drugą stroną procesu staje się wówczas łatwiejszy i konstruktywny. Pomoc zawodowego pełnomocnika z pewnością pomoże również zaoszczędzić stronie stresów związanych z (nierzadko pierwszą) wizytą w Sądzie. Zapraszamy do konsultacji w Naszej Kancelarii.