ZAKRES CZASOWY OBOWIĄZKU ALIMENTACYJNEGO RODZICÓW WZGLĘDEM DZIECKA

Treścią obowiązku alimentacyjnego jest dostarczanie uprawnionemu środków utrzymania (bieżących potrzeb konsumpcyjnych: wyżywienie, ubranie, koszty utrzymania, wypoczynku, koszty leczenia, opieki), a w miarę potrzeby także środków wychowania (służących rozwojowi fizycznemu i umysłowemu kształcenie, troska o zdrowie i zapewnienie dóbr kultury). Często dochodzi do błędnego przyjmowania, iż obowiązek alimentacyjny rodziców względem dzieci trwa do czasu uzyskania przez dziecko pełnoletności. Wskazać jednak należy, iż nie ma generalnej granicy wiekowej trwania obowiązku alimentacyjnego. Kiedy więc ww. obowiązek wygasa?

Alimentowanie dorosłego dziecka

Ustanie obowiązku alimentacyjnego nie determinuje uzyskanie pełnoletności przez dziecko. O wygaśnięciu obowiązku alimentacyjnego rodziców względem dziecka decyduje kryterium osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymywania się. Spełnienie tego kryterium zależy jednak od okoliczności faktycznych. Najczęściej osiągnięcie zdolności do samodzielnego utrzymywania się następuje wtedy, gdy dziecko ukończy naukę i otrzyma należyte przygotowanie do pracy.

Podjęcie przez dziecko dalszej nauki

Przy orzekaniu o obowiązku alimentacyjnym rodziców wobec dzieci, które osiągnęły pełnoletność brać należy pod uwagę, czy wykazują one chęci dalszej nauki oraz czy ich osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie przez nich nauki. Jeżeli dziecko przejawia chęć kontynuowania edukacji na uczelni wyższej obowiązek alimentacyjny rodziców powinien w zasadzie trwać do czasu ukończenia studiów.

Co jednak w przypadku, gdy dziecko zaniedbuje studia?

Nie można przyjąć, by rodzice byli obwiązani do dostarczania środków utrzymania dziecku, które będąc już przygotowane do wykonywania przez nie odpowiedniego dla niego zawodu, podejmuje dla podniesienia swych kwalifikacji dalsze kształcenie się, ale w studiach się zaniedbuje, nie robi należytych postępów, nie otrzymuje obowiązkowych zaliczeń, nie zdaje w terminie egzaminów, a zwłaszcza jeżeli z własnej winy powtarza lata studiów i wskutek tego – nie kończy studiów w przewidzianym programem okresie (uchwała SN z 16.12.1987 r. III CZP 91/86). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 1969 r., sygn. akt III CRN 524/69, w którym przyjął, iż jeżeli dziecko pełnoletnie, już przygotowane do pracy, zaniedbuje studia, z własnej winy nie zdaje we właściwym terminie egzaminów, a zwłaszcza powtarza lata studiów, ustaje obowiązek rodziców do dalszego dostarczania mu środków utrzymania.

Warunkiem koniecznym istnienia obowiązku alimentacyjnego rodzica względem dorosłego dziecka jest również to, aby dziecko realnie poświęcało cały swój czas na naukę. Wsparcie należy się pełnoletniemu dziecku, jeśli cały swój czas poświęca ono na kształcenie, uczy się zawodu i nie ma czasu na pracę zarobkową. (wyrok SN z 14.11.1998 r., III CKN 217/97).

Inną sytuacją jest również kwestia, gdy dotychczasowe kwalifikacje dziecka nie zapewniają mu odpowiedniego poziomu życia i w związku z tym, zamierza ono podnieść kwalifikacje, podejmując np. studia wyższe. Okoliczność, że dziecko przez pewien czas przed podjęciem studiów pracowało i pobierało wynagrodzenie za pracę nie zwalnia rodziców z obowiązku alimentacyjnego, na tej podstawie, że dziecko jest już w stanie utrzymać się samodzielnie. W szczególności ww. obowiązek istnieje w sytuacji, gdy dziecko podjęło pracę zarobkową, gdyż nie dostało się na wybrany kierunek studiów od razu po ukończeniu szkoły średniej, a dotychczasowe kwalifikacje i osiągane przez nie dochody nie zapewniają mu odpowiedniego poziomu życia (wyrok SN z.11.02.1986 r., II CRN 439/85).

Powyższe oznacza, iż czasowy zakres istnienia obowiązku alimentacyjnego ma charakter zindywidualizowany i zależny od sytuacji majątkowej dziecka. Obowiązek rodziców względem dziecka trwa bowiem do czasu aż uprawniony do świadczeń alimentacyjnych osiągnie taki stan, w którym dotychczasowe przygotowanie zawodowe i nabyte wcześniej kwalifikacje pozwolą mu na w pełni samodzielne, regularne zarobkowanie, a więc na pokrycie własnych środków utrzymania.

W razie pytań, zachęcamy do kontaktu z naszą Kancelarią, która posiada doświadczenie w zakresie prawa rodzinnego pod numerem telefonu 91 836 99 60, lub pod adresem e-mail: kancelaria@wites.eu

WPŁYW POZBAWIENIA PRAW RODZICIELSKICH NA OBOWIĄZEK ALIMENTACYJNY I KONTAKTY Z DZIECKIEM

Procedura pozbawienia praw rodzicielskich budzi wiele emocji. Jest to poniekąd związane zarówno z przyczynami, na gruncie których doszło do wszczęcia takiego postępowania, a z drugiej strony ze względu na skutki jakie ze sobą niesie. Rodzic, wobec którego orzeczono pozbawienie praw rodzicielskich zostaje wówczas pozbawiony realnego wpływu na wiele ważnych kwestii związanych z życiem dziecka zarówno tych istotnych, jak i mniej ważnych, jak np. wybór szkoły, sposób leczenia, wyrób dokumentów, wyjazd. W związku z tym, jak pozbawienie praw rodzicielskich wpływa na treść i zakres obowiązku alimentacyjnego.

Przesłanki pozbawienia władzy rodzicielskiej

Ustawa z dnia 25 lutego 964 r. – kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 2020, poz. 1359) w art. 111 przewiduje cztery rodzaje przyczyn pozbawienia władzy rodzicielskiej.

niemożność wykonywania tej władzy z powodu trwałej przeszkody,
nadużywanie władzy rodzicielskiej
rażące zaniedbywanie przez rodzica obowiązków względem dziecka,
gdy pomimo udzielonej pomocy nie ustały przyczyny umieszczenia małoletniego w rodzinie zastępczej lub w placówce opiekuńczo wychowawczej

Trwałą przeszkodą uniemożliwiającą wykonywanie władzy rodzicielskiej jest taki układ stosunków, który wyłącza sprawowanie przez rodziców władzy rodzicielskiej na stałe w tym sensie, że albo według rozsądnego przewidywania nie można ustalić czasu trwania tego układu, albo co najmniej że układ ten będzie istniał przez czas długi. Bez znaczenia jest w tym przypadku kwestia przyczyny zaistnienia owej przeszkody, przyczynienie się rodziców do jej powstania, czy też kwestia zawinienia i stopnia zawinienia. Trwałą przeszkodą jest m.in. przewlekła choroba jedynego rodzica, uniemożliwiająca mu sprawowanie władzy rodzicielskiej, skazanie na wieloletnie pozbawienie wolności, wyjazd na stałe za granicę albo na czas nieokreślony, któremu towarzyszy brak zainteresowania dzieckiem. Z nadużyciem władzy rodzicielskiej mamy do czynienia m.in. w przypadku cielesnego karcenia dziecka, znęcania psychicznego i fizycznego, rozpijania, wykorzystywania dziecka do celów nierządnych. Z kolei rażące zaniedbywanie obowiązków względem dziecka przejawiać się może w uporczywej niealimentacji, pozostawianiu dziecka bez opieki, niezapewnianiu dziecku elementarnych potrzeb w zakresie wyżywienia, higieny, odzieży czy też niepodejmowanie leczenia dziecka.

Pozbawienie władzy rodzicielskiej a alimenty

Pozbawienie praw rodzicielskich nie oznacza wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego. Pomimo tego, że rodzic taki traci możliwość realnego wpływu na podejmowanie decyzji względem dziecka nadal zobowiązany jest do łożenia na jego utrzymanie. Jest to związane z podstawową zasadą prawa rodzinnego zasadą dobra dziecka, którego sytuacja mogłaby ulec pogorszeniu, gdyby wraz z pozbawieniem praw rodzicielskich rodzic zostałby zwolniony z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Co więcej, często z uwagi na brak zainteresowania rodzica, względem którego orzeczono pozbawienie władzy rodzicielskiej a tym samym niewywiązywaniu się przez niego z obowiązku alimentacyjnego również w naturze sąd zasądza alimenty w większej wysokości.

Pozbawienie władzy rodzicielskiej a kontakty z dzieckiem

Kolejną kwestią, na którą nie ma wpływu orzeczenie pozbawienia praw rodzicielskich są kontakty z dzieckiem. Wskazać należy, iż takiemu rodzicowi w dalszym ciągu przysługuje prawo do utrzymywania kontaktu z dzieckiem. Jednakże należy mieć na uwadze, iż często z uwagi na poważne przesłanki stanowiące podstawę odebrania praw rodzicielskich jest to związane z wszczęciem postępowania o zakazie kontaktów z dzieckiem.

W razie pytań zachęcamy do kontaktu z naszą Kancelarią, która posiada doświadczenie w zakresie prawa rodzinnego, pod numerem telefonu 91 836 99 60 lub adresem email kancelaria@wites.eu.

ALIMENTY – PODSTAWA PODWYŻSZENIA

Wyrok Sądu, ustanawiający wysokość obowiązku alimentacyjnego nie ma charakteru permanentnego. Oznacza to, iż jest możliwość jego zmiany. Zainteresowane strony w sytuacji zasądzenia w ich sprawie alimentów przez Sąd – mogą wnioskować zarówno o ich podwyższenie, jak i obniżenie. Jakie są ku temu podstawy?

Kiedy można domagać się podwyższenia alimentów?

Ustawa z dnia 25 lutego 964 r. – kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 2020, poz. 1359) normuje powyższą sytuację przepisem zawartym w art. 138. Zgodnie z przytoczoną regulacją W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. W czym przejawia się zmiana stosunków i jak to wygląda w praktyce?

W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, iż aby rodzic mógł w imieniu dziecka żądać podwyższenia wysokości świadczenia alimentacyjnego ? musi najpierw dojść do ich zasądzenia. W sytuacji gdy zakres obowiązku alimentacyjnego wynika jedynie z niesformalizowanej umowy między rodzicami – pierwszym krokiem jest wytoczenie powództwa o zasądzenie ww. obowiązku. Wskazana w powyżej przytoczonej regulacji ?umowa dotycząca obowiązku alimentacyjnego odnosi się wyłącznie do ugody zawartej przed sądem. Oznacza to, iż możliwość podjęcia jakichkolwiek kroków w celu podwyższenia dotychczasowych alimentów dotyczy sytuacji, gdy doszło do ich sądowego przyznania na rzecz dziecka.

Dlaczego tak jest? Ponieważ wyżej wspomniana zmiana stosunków musi zajść po wydaniu pierwszego wyroku zasądzającego alimenty. O podwyższenie świadczenia alimentacyjnego rodzic może wystąpić w sytuacji, gdy od poprzedniego wyroku nastąpiło:

zwiększenie potrzeb uprawnionego do świadczeń alimentacyjnych,
zwiększenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do świadczeń alimentacyjnych

Zwiększenie potrzeb uprawnionego do świadczeń alimentacyjnych argumenty

Opierając powództwo o podwyższenie alimentów na zwiększeniu usprawiedliwionych potrzeb dziecka, musimy fakt ten odpowiednio wykazać. Argumentując zaistnienie ww. podstawy wytoczonego powództwa wskazać można na:

koszty dojazdu do szkoły,
chorobę i specjalistyczną opiekę lekarską,
wzrost kosztów wyżywienia,
zajęcia dodatkowe,
pójście na studia.

W razie pytań zachęcamy do kontaktu pod numerem telefonu 91 836 99 60 lub adresem email kancelaria@wites.eu.

Odszkodowanie i zadośćuczynienie

Odszkodowanie i zadośćuczynienie to pojęcia, które dość często są ze sobą mylone i zamiennie stosowane. Znacząco jednak się różnią i służą dochodzeniu innych roszczeń.

Odszkodowanie zmierza do wyrównania uszczerbku majątkowego poszkodowanego i ma na celu naprawienie doznanej szkody w wymiarze stricte materialnym, np. uzyskania zwrotu kosztów naprawy samochodu uszkodzonego w wyniku kolizji, zwrotu kosztów remontu zalanego mieszkania, zwrotu kosztów leczenia. Zadośćuczynienie zaś stanowi rekompensatę za uszczerbek, który powstał w dobrach osobistych. Należy się w przypadku wystąpienia szkody na osobie, która jest szkodą niemajątkową. Taką szkodę określa się często mianiem krzywdy i wiąże się ona z cierpieniami fizycznymi lub psychicznymi, które zadośćuczynienie ma wynagrodzić.

Nasza Kancelaria Radcy Prawnego Krzysztofa Witesa i Adwokata Joanny Orzoł-Pabich w Stargardzie może pomóc Ci w prawidłowej identyfikacji roszczenia i jego oszacowaniu. Przeprowadzimy się przez procedurę negocjacji z dłużnikiem i ewentualne postępowanie sądowe. Zapraszamy do kontaktu i przesłania dokumentów dotyczących Twojej sprawy na adres e-mail: kancelaria@wites.eu.

Umarzalna (bezzwrotna) pożyczka dla przedsiębiorców

Jednym z instrumentów wsparcia dla przedsiębiorców w ramach tzw. ?tarczy antykryzysowej? jest pożyczka. Wbrew jednak nazwie sugerującej konieczność zwrotu środków otrzymane pożyczki w większości przypadków będą umarzane i w konsekwencji nie będą podlegały zwrotowi.

Podstawa prawna udzielenia pożyczki

Pożyczka w ramach ?tarczy antykryzysowej? została uchwalona w ustawie z dnia 16.04.2020 o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U. poz. 695). Ustawą tą zmieniony został przepis art. 15zzd ustawy z dnia 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374), który reguluje zagadnienia dotyczące pożyczki udzielanej w ramach ?tarczy antykryzysowej?.

Dla kogo pożyczka

Z przepisów ustawy wynika, że jednorazowa pożyczka może być udzielona mikroprzedsiębiorcy. Mikroprzedsiębiorcą jest każdy podmiot, który zatrudnia do 10 pracowników oraz osiągnął obrót w jednym z dwóch ostatnich lat nieprzekraczający 2 mln euro. Do mikroprzedsiębiorców zaliczani są też tzw. ?samozatrudnieni?. W związku z tym z pożyczki może skorzystać zarówno lekarz zatrudniony na kontrakcie, jak również kierowca transportu świadczący swoje usługi w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Wysokość pożyczki

Pożyczka może być udzielona do kwoty 5 tys. złotych. Wniosek o udzielenie pożyczki powinien być złożony do powiatowego urzędu pracy właściwego dla miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym dla przedsiębiorców posiadających siedziby w powiecie stargardzkim urzędem właściwym do rozpatrzenia wniosku o udzielenie pożyczki będzie Powiatowy Urząd Pracy w Stargardzie przy ul. Pierwszej Brygady 35, 73 ? 110 Stargard.

Warunki umorzenia pożyczki

Jedynym warunkiem umorzenia pożyczki jest prowadzenie działalności gospodarczej przez okres trzech miesięcy od dnia udzielenia pożyczki. Warto podkreślić, że organ nie będzie miał swobody odnośnie podjęcia decyzji o umorzeniu pożyczki. W przypadku gdy przedsiębiorca spełni warunek prowadzenia działalności gospodarczej przez okres wskazany w ustawie organ pożyczkę umorzy (po złożeniu odpowiedniego wniosku przez przedsiębiorcę). W tym kontekście podkreślić jednak warto, że umorzenie pożyczki nie powoduje powstania przychodu po stronie pożyczkobiorcy. Tym samym przedsiębiorca nie będzie miał obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego w związku z umorzeniem pożyczki.

W przypadku wątpliwości lub niejasności Kancelaria Radcy Prawnego Krzysztofa Witesa i Adwokata Joanny Orzoł ? Pabich udziela informacji odnośnie ?tarczy antykryzysowej?. Zapraszamy do kontaktu na adres email: kacnelaria@wites.eu lub telefonicznie pod numerem 91 836 99 60. Świadczymy usługi również online z wykorzystaniem komunikatorów internetowych.

Odpowiedzialność kierowcy, a wtargnięcie pieszego na przejście dla pieszych

„Nie można oskarżonemu czynić zarzutu z tego powodu, że nie dostrzegł pieszego, skoro i tak wobec decyzji pokrzywdzonego o wkroczeniu na przejście dla pieszych bezpośrednio pod jadący samochód, mającego cechy wtargnięcia” oskarżony z przyczyn temporalnych nie miał możliwości uniknięcia wypadku i potrącenia pieszego. Co więcej, oskarżony jechał z niewielką prędkością, administracyjnie dopuszczalną, tj. nie przekraczającą 20 km/h, a zatem znamionującą w tej sytuacji drogowej dochowanie szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych i nie miał obowiązku profilaktycznego zatrzymania się przed tym przejściem, skoro przepisy ruchu drogowego tego nie wymagają.?. Teza taka płynie z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2019 r., sygn. akt: IV KK 7/19.

Wskazać zatem należy, iż nie zawsze winą za wypadek na przejściu dla pieszych, obciążony powinien zostać kierowca. Sąd Najwyższy zauważył bowiem, iż ?przepis art. 4 Prawo o ruchu drogowym statuuje jedynie zasadę ograniczonego zaufania stanowiąc, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, iż inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania. Reguła ta daje zatem normatywną podstawę do działania w zaufaniu do innych uczestników ruchu, a doznaje ograniczeń jedynie wówczas, gdy okoliczności sytuacji drogowej wskazują na możliwość niewłaściwego zachowania się przez innego uczestnika ruchu. W ustalonych okolicznościach faktycznych ? wejścia pokrzywdzonego na przejście bezpośrednio pod nadjeżdżający samochód – nie dają podstaw do przypisania oskarżonemu naruszenia tak rozumianej reguły ograniczonego zaufania.?

To bardzo ważny wyrok Sądu Najwyższego bowiem zazwyczaj to kierowca ponosi odpowiedzialność, w przypadku gdy poszkodowanym jest pieszy. Oskarżeni w takich sprawach zaś, to najczęściej osoby wchodzące w konflikt z prawem po raz pierwszy. Pomoc i wsparcie adwokata lub radcy prawnego ? jest niezbędna.

Nasza Kancelaria Radcy Prawnego Krzysztofa Witesa i Adwokata Joanny Orzoł-Pabich w Stargardzie zaprasza do kontaktu.

Rozwód – co musisz wiedzieć aby złożyć pozew o rozwód

Zgodnie z polskim porządkiem prawnym, rozwiązać małżeństwo może wyłącznie Sąd, po przeprowadzeniu stosownego postępowania. Koniecznym warunkiem, staje się zatem złożenie pozwu o rozwód.

Pozew składa się w Sądzie Okręgowym, w wydziale cywilnym rodzinnym. Właściwy jest ten Sąd, w którym małżonkowie mieli ostatnie wspólne miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich jeszcze tam przebywa. W innym przypadku ? pozew należy wnieść do sądu, w którego okręgu mieszka pozwany. Ostatecznie (w braku możliwości ustalenia adresu pozwanego), właściwy będzie Sąd miejsca zamieszkania osoby wnoszącej pozew.

Pozew o rozwód powinien zawierać:

1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowany,

2) imię i nazwisko stron,

3) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) powoda;

4) oznaczenie rodzaju pisma (?pozew o rozwód?),

5) osnowę wniosku – dokładnie określone żądanie (tj. wniosek o rozwiązanie małżeństwa z orzeczeniem winy bądź bez orzeczenia o winie któregokolwiek z małżonków, a ponadto ewentualnie wnioski w zakresie władzy rodzicielskiej, alimentów i kontaktów z dziećmi),

6) przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie i dowody na poparcie przytoczonych okoliczności,

7) podpis strony wnoszącej pozew,

8) wymienienie załączników.

Do pozwu należy załączyć odpis aktu małżeństwa i odpisy aktów urodzenia dzieci (jeżeli małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci), a ponadto dowód uiszczenia opłaty sądowej od pozwu (600 zł) oraz odpis pozwu i wszystkich załączników.

Sąd orzeknie rozwód, jeżeli dojdzie do przekonania, iż w świetle art. 56 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U.2012.788, z późn. zmian., dalej ?krio?) oraz art. 57 § 1 krio, brak jest podstaw do dalszego istnienia związku małżeńskiego łączącego strony, albowiem między stronami ustały wszelkie więzi, w tym przede wszystkim – więź emocjonalna, ekonomiczna i fizyczna. Zgodnie bowiem z art. 56 § 1 krio, jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 1998 r. (I CKN 817/97) rozkład pożycia ma charakter trwały, gdy doświadczenie życiowe uzasadnia – na tle okoliczności konkretnej sprawy – wniosek, iż powrót małżonków do pożycia nie nastąpi.

Należy podkreślić, że Sąd bada również, czy nie zaistniały negatywne przesłanki rozwodowe, określone w art. 56 § 2 krio. Sąd bada mianowicie, czy orzeczenie rozwodu nie byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz czy nie wpłynie niekorzystnie na dobro wspólnych małoletnich dzieci. Jak wskazał Sad Najwyższy w orzeczeniu z dnia 31 grudnia 1951 r., (sygn akt: C. 625/51) przy ocenie, czy dobro dziecka z małżeństwa nie stoi na przeszkodzie do orzeczenia rozwodu, należy brać pod uwagę stan istniejącego trwałego rozkładu, którego nie zmieni odmówienie orzeczenia rozwodu. W tym stanie rzeczy dobro dziecka nie sprzeciwi się rozwodowi, jeżeli środki na jego wychowanie są zapewnione i jeżeli kontakt dziecka z obojgiem rodziców nie będzie utrudniony.

Orzekając rozwód Sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Jednakże na zgodne żądanie małżonków, Sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.

Orzeczenie rozwodu skutkuje rozwiązaniem małżeństwa. Małżonkowie mogą powrócić do nazwiska noszonego przed ślubem. Każdy z byłych małżonków może zawrzeć również nowy związek małżeński. Rozwód znosi wspólność majątkową i uniemożliwia dziedziczenie po byłym współmałżonku.

Rozwód to często proces nieprzyjemny dla stron, budzący negatywne i smutne emocje. Warto skorzystać z pomocy fachowego pełnomocnika bowiem zdarza się, iż kontakt z drugą stroną procesu staje się wówczas łatwiejszy i konstruktywny. Pomoc zawodowego pełnomocnika z pewnością pomoże również zaoszczędzić stronie stresów związanych z (nierzadko pierwszą) wizytą w Sądzie. Zapraszamy do konsultacji w Naszej Kancelarii.

Kiedy ubezpieczyciel odmawia wypłaty świadczenia

Częstym zjawiskiem w postępowaniach likwidacyjnych jest zaniżenie kwot odszkodowań bądź nieuzasadniona odmowa wypłaty należnych świadczeń. Dotyczy to szerokiego wachlarzu ubezpieczeń, m.in. w sprawach wypadków komunikacyjnych, wypadków w pracy, w szkole, na oblodzonym chodniku, czy też w związku błędem medycznym w sztuce lekarskiej.

W sytuacji otrzymania decyzji negatywnej (o odmowie wypłaty świadczenia) bądź decyzji z niską kwotą należności, poszkodowani zastanawiają się, dlaczego sprawa została rozstrzygnięta tak, a nie inaczej. Wiele osób rezygnuje już na tym etapie. Nic bardziej błędnego. Warto w pierwszej kolejności skorzystać z postępowania odwoławczego i spróbować pozasądowo rozwiązać spór z ubezpieczycielem. Droga ta polega na sporządzeniu pisma, w którym poszkodowany prezentuje swoje stanowisko wraz z argumentacją na jego poparcie. Dobrze skorzystać z fachowej pomocy prawnej bowiem poszkodowani często nie dostrzegają, na czym skupia się istota sprawy. W naszej Kancelarii, sama analiza sprawy jest bezpłatna. Klient nie jest przy tym zobligowany do kontynuowania prowadzenia sprawy w Kancelarii.

Jeżeli Ubezpieczyciel nie zmieni swojego stanowiska, pozostaje m.in. droga sądowa. Skuteczność powództw wytaczanych przeciwko Ubezpieczycielom jest bardzo duża. Jak wynika z informacji Rzecznika Spraw Finansowych, który powołuje się na analizy Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości: ?Ponad 90% sporów sądowych z ubezpieczycielami zakończyło się uwzględnieniem roszczeń klientów w całości lub w części.?

Z prowadzeniem postępowania sądowego wiążą się koszty. Przy wniesieniu sprawy do Sądu, należy uiścić opłatę stosunkową, która wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu (tj. żądanej kwoty), ale nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 100 tys. zł. Należy pamiętać, iż niektóre sprawy podlegają rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, w którym stawki opłat są ściśle określone i wynoszą, w zależności od wartości przedmiotu sporu:

– 30 zł, w przypadku kwoty żądania do 2.000 zł;

– 100 zł, w przypadku kwoty żądania od 2.000 zł do 5.000 zł;

– 250 zł w przypadku kwoty żądania od 5.000 zł do 7.500 zł;

– 300 zł, w przypadku kwoty żądania ponad 7.500 zł.

W przypadku ciężkiej sytuacji finansowej, Kancelaria służy pomocą w sporządzeniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych (w całości lub w części) oraz wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Należy jednak mieć świadomość, iż w przypadku oddalenia powództwa, zwolnienie od kosztów przy wniesieniu pozwu – nie chroni przed poniesieniem kosztów procesu w ogóle. Sąd decyduje o tym w wyroku.

Dochodzenie swoich praw i walka w Sądzie może przynieść zarówno sprawiedliwe odszkodowanie, jak i poprawić jakość prowadzonych postępowań likwidacyjnych. Jeżeli wina sprawcy jest obiektywna i bezsporna, a zgromadzone dowody to potwierdzają, nie warto poddawać się już po pierwszej negatywnej decyzji Ubezpieczyciela.

Tag Archive for: kancelaria Stargard