Alimenty

Zgodnie z art. 133 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U. z 2019 r. poz. 2086, z późn. zmian.) na rodzicach ciąży obowiązek alimentacyjny wobec dziecka, które nie jest w stanie się samodzielnie utrzymać. Potrzeby, jakie rodzice zobowiązani są zaspokajać są bardzo różne i ustalane są w zależności od wieku i stanu zdrowia dziecka. Podstawowe potrzeby obejmują:

wyżywienie,
utrzymanie mieszkania,
odzież i obuwie
środki czystości i higieny osobistej
leczenie
koszty wychowania, wykształcenia i zajęć dodatkowych,
koszty związane z rozrywką i wypoczynkiem.

Wysokość świadczeń alimentacyjnych ustalana jest przez Sąd indywidualnie, po zapoznaniu się z sytuacją (i potrzebami) uprawnionego. Ponadto, uzależniona jest również od sytuacji finansowej zobowiązanego. ?Przy ocenie zakresu obowiązku alimentacyjnego – należy brać pod uwagę także usprawiedliwione potrzeby własne zobowiązanego? (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 listopada 1975 r., sygn. akt: III CRN 330/75). Ponadto, w doktrynie podkreśla się, że zakres świadczeń alimentacyjnych wyznaczają dwie przesłanki, a mianowicie: usprawiedliwione potrzeby uprawnionego oraz możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Między wymienionymi przesłankami zachodzi współzależność wyrażająca się w tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspokojone w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Innymi słowy, obowiązek alimentacyjny rodziców polega na zaspokajaniu usprawiedliwionych potrzeb dzieci, ale tylko w granicach ich możliwości dochodowych i majątkowych. (?) Niewątpliwe jest stwierdzenie, że zakres obowiązku alimentacyjnego jest pochodną możliwości dochodowych i majątkowych rodziców. (Komentarz do spraw rodzinnych Skibińska-Adamowicz Jadwiga, Ignaczewski Jacek, Ciepła Helena; Rozdział 9 Komentarz do spraw o alimenty na dziecko, 6. Rozstrzygnięcie, 6.2. Ogólne przesłanki rozstrzygnięcia; Warszawa 2012 LexisNexis (wydanie I) ss. 856;ISBN: 978-83-7806-497-8).

Sąd ustalając kwotę należnych alimentów, bierze się pod uwagę nie tylko wysokość otrzymywanych dochodów, ale i możliwości ich uzyskania. Ma także na uwadze poziom życia rodziców ? tak, aby zapewnić dziecku podobny status materialny.

Wysokość alimentów nie jest ustalana raz na zawsze. Gdy rosną potrzeby dziecka, powinna zmieniać się również wysokość alimentów. O zmianę orzeczenia w zakresie alimentów może wystąpić rodzic, a także samo dziecko, gdy osiągnie pełnoletność. Żądania zmniejszenia alimentów może zaś żądać zobowiązany w przypadku, gdy jego sytuacja znacząco się zmieni.

Kancelaria Adwokata i Radcy Prawnego prowadzi wiele spraw alimentacyjnych. Warto skorzystać z fachowej pomocy, aby odpowiednio zadbać o swoje prawa. Osoby zainteresowane zachęcamy do kontaktu poprzez adres e-mail: kancelaria@wites.eu.

Rozwód – co musisz wiedzieć aby złożyć pozew o rozwód

Zgodnie z polskim porządkiem prawnym, rozwiązać małżeństwo może wyłącznie Sąd, po przeprowadzeniu stosownego postępowania. Koniecznym warunkiem, staje się zatem złożenie pozwu o rozwód.

Pozew składa się w Sądzie Okręgowym, w wydziale cywilnym rodzinnym. Właściwy jest ten Sąd, w którym małżonkowie mieli ostatnie wspólne miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich jeszcze tam przebywa. W innym przypadku ? pozew należy wnieść do sądu, w którego okręgu mieszka pozwany. Ostatecznie (w braku możliwości ustalenia adresu pozwanego), właściwy będzie Sąd miejsca zamieszkania osoby wnoszącej pozew.

Pozew o rozwód powinien zawierać:

1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowany,

2) imię i nazwisko stron,

3) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) powoda;

4) oznaczenie rodzaju pisma (?pozew o rozwód?),

5) osnowę wniosku – dokładnie określone żądanie (tj. wniosek o rozwiązanie małżeństwa z orzeczeniem winy bądź bez orzeczenia o winie któregokolwiek z małżonków, a ponadto ewentualnie wnioski w zakresie władzy rodzicielskiej, alimentów i kontaktów z dziećmi),

6) przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie i dowody na poparcie przytoczonych okoliczności,

7) podpis strony wnoszącej pozew,

8) wymienienie załączników.

Do pozwu należy załączyć odpis aktu małżeństwa i odpisy aktów urodzenia dzieci (jeżeli małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci), a ponadto dowód uiszczenia opłaty sądowej od pozwu (600 zł) oraz odpis pozwu i wszystkich załączników.

Sąd orzeknie rozwód, jeżeli dojdzie do przekonania, iż w świetle art. 56 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U.2012.788, z późn. zmian., dalej ?krio?) oraz art. 57 § 1 krio, brak jest podstaw do dalszego istnienia związku małżeńskiego łączącego strony, albowiem między stronami ustały wszelkie więzi, w tym przede wszystkim – więź emocjonalna, ekonomiczna i fizyczna. Zgodnie bowiem z art. 56 § 1 krio, jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 1998 r. (I CKN 817/97) rozkład pożycia ma charakter trwały, gdy doświadczenie życiowe uzasadnia – na tle okoliczności konkretnej sprawy – wniosek, iż powrót małżonków do pożycia nie nastąpi.

Należy podkreślić, że Sąd bada również, czy nie zaistniały negatywne przesłanki rozwodowe, określone w art. 56 § 2 krio. Sąd bada mianowicie, czy orzeczenie rozwodu nie byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz czy nie wpłynie niekorzystnie na dobro wspólnych małoletnich dzieci. Jak wskazał Sad Najwyższy w orzeczeniu z dnia 31 grudnia 1951 r., (sygn akt: C. 625/51) przy ocenie, czy dobro dziecka z małżeństwa nie stoi na przeszkodzie do orzeczenia rozwodu, należy brać pod uwagę stan istniejącego trwałego rozkładu, którego nie zmieni odmówienie orzeczenia rozwodu. W tym stanie rzeczy dobro dziecka nie sprzeciwi się rozwodowi, jeżeli środki na jego wychowanie są zapewnione i jeżeli kontakt dziecka z obojgiem rodziców nie będzie utrudniony.

Orzekając rozwód Sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Jednakże na zgodne żądanie małżonków, Sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.

Orzeczenie rozwodu skutkuje rozwiązaniem małżeństwa. Małżonkowie mogą powrócić do nazwiska noszonego przed ślubem. Każdy z byłych małżonków może zawrzeć również nowy związek małżeński. Rozwód znosi wspólność majątkową i uniemożliwia dziedziczenie po byłym współmałżonku.

Rozwód to często proces nieprzyjemny dla stron, budzący negatywne i smutne emocje. Warto skorzystać z pomocy fachowego pełnomocnika bowiem zdarza się, iż kontakt z drugą stroną procesu staje się wówczas łatwiejszy i konstruktywny. Pomoc zawodowego pełnomocnika z pewnością pomoże również zaoszczędzić stronie stresów związanych z (nierzadko pierwszą) wizytą w Sądzie. Zapraszamy do konsultacji w Naszej Kancelarii.

Kiedy ubezpieczyciel odmawia wypłaty świadczenia

Częstym zjawiskiem w postępowaniach likwidacyjnych jest zaniżenie kwot odszkodowań bądź nieuzasadniona odmowa wypłaty należnych świadczeń. Dotyczy to szerokiego wachlarzu ubezpieczeń, m.in. w sprawach wypadków komunikacyjnych, wypadków w pracy, w szkole, na oblodzonym chodniku, czy też w związku błędem medycznym w sztuce lekarskiej.

W sytuacji otrzymania decyzji negatywnej (o odmowie wypłaty świadczenia) bądź decyzji z niską kwotą należności, poszkodowani zastanawiają się, dlaczego sprawa została rozstrzygnięta tak, a nie inaczej. Wiele osób rezygnuje już na tym etapie. Nic bardziej błędnego. Warto w pierwszej kolejności skorzystać z postępowania odwoławczego i spróbować pozasądowo rozwiązać spór z ubezpieczycielem. Droga ta polega na sporządzeniu pisma, w którym poszkodowany prezentuje swoje stanowisko wraz z argumentacją na jego poparcie. Dobrze skorzystać z fachowej pomocy prawnej bowiem poszkodowani często nie dostrzegają, na czym skupia się istota sprawy. W naszej Kancelarii, sama analiza sprawy jest bezpłatna. Klient nie jest przy tym zobligowany do kontynuowania prowadzenia sprawy w Kancelarii.

Jeżeli Ubezpieczyciel nie zmieni swojego stanowiska, pozostaje m.in. droga sądowa. Skuteczność powództw wytaczanych przeciwko Ubezpieczycielom jest bardzo duża. Jak wynika z informacji Rzecznika Spraw Finansowych, który powołuje się na analizy Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości: ?Ponad 90% sporów sądowych z ubezpieczycielami zakończyło się uwzględnieniem roszczeń klientów w całości lub w części.?

Z prowadzeniem postępowania sądowego wiążą się koszty. Przy wniesieniu sprawy do Sądu, należy uiścić opłatę stosunkową, która wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu (tj. żądanej kwoty), ale nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 100 tys. zł. Należy pamiętać, iż niektóre sprawy podlegają rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, w którym stawki opłat są ściśle określone i wynoszą, w zależności od wartości przedmiotu sporu:

– 30 zł, w przypadku kwoty żądania do 2.000 zł;

– 100 zł, w przypadku kwoty żądania od 2.000 zł do 5.000 zł;

– 250 zł w przypadku kwoty żądania od 5.000 zł do 7.500 zł;

– 300 zł, w przypadku kwoty żądania ponad 7.500 zł.

W przypadku ciężkiej sytuacji finansowej, Kancelaria służy pomocą w sporządzeniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych (w całości lub w części) oraz wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Należy jednak mieć świadomość, iż w przypadku oddalenia powództwa, zwolnienie od kosztów przy wniesieniu pozwu – nie chroni przed poniesieniem kosztów procesu w ogóle. Sąd decyduje o tym w wyroku.

Dochodzenie swoich praw i walka w Sądzie może przynieść zarówno sprawiedliwe odszkodowanie, jak i poprawić jakość prowadzonych postępowań likwidacyjnych. Jeżeli wina sprawcy jest obiektywna i bezsporna, a zgromadzone dowody to potwierdzają, nie warto poddawać się już po pierwszej negatywnej decyzji Ubezpieczyciela.

Wydziedziczenie, a prawo do zachowku.

Wydziedziczenie, to instytucja prawa spadkowego, mająca na celu pozbawienie konkretnych osób prawa do zachowku i korzyści wynikających z dziedziczenia. Zgodnie z art. 1008 kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.121 j.t., z późn. zmian., dalej ?kc?) spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku: 1) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego; 2) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; 3) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, które zaprezentował w postanowieniu z dnia 6 sierpnia 2014 r. (I CZ 57/14) wydziedziczenie stanowi materialnoprawną przesłankę unicestwiającą roszczenie o zachowek. Jak wskazał zaś Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 stycznia 2013 r. (VI ACa 978/12) przyczyna wydziedziczenia musi wynikać z testamentu, przy czym nie musi być wskazana precyzyjnie, poprzez dokładne odwołanie się do katalogu sporządzonego w art. 1008 k.c. W pojęciu „zaniedbywanie wobec spadkodawcy obowiązków rodzinnych”, o którym mowa w art. 1008 pkt 3 k.c., mieści się również takie zachowanie, które prowadzi do faktycznego zerwania ze spadkodawcą kontaktów rodzinnych i ustania więzi uczuciowej, normalnej w stosunkach rodzinnych, brak udziału w jego życiu choćby poprzez wizyty w jego miejscu zamieszkania czy okazywanie zainteresowania jego sprawami, nieudzielaniu opieki, braku pomocy w chorobie.

Należy jednak pamiętać, że dla zasadności wydziedziczenia nie ma decydującego znaczenia wola spadkodawcy, lecz obiektywne istnienie ściśle przewidzianych przez ustawodawcę w art. 1008 kc. podstaw wydziedziczenia. Testament ma bowiem charakter dokumentu prywatnego i stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła zawarte w nim oświadczenie, a nie że przyczyna wydziedziczenia faktycznie istnieje (tak: wyrok, Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2014 r., I ACa 572/14). Stąd też spadkobierca bezpodstawnie wydziedziczony może dochodzić zachowku, powołując się na bezzasadność wydziedziczenia.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Stosowne uregulowania zawiera art. 6 kc, który przewiduje, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a także art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Również w judykaturze prezentowany jest jednolity pogląd, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (tak: Sąd Okręgowy w Toruniu w wyroku z dnia 21.02.2014 r., I C 1642/13). To zatem na spadkobiercy, spoczywać będzie ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających wydziedziczenie.

Realizacja kolejnego zlecenie przez kancelarie Wites.

Cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy w przypadku choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.

W przypadku ujawnienia się choroby (w tym choroby zawodowej) u pracownika bądź zaistnienia wypadku przy pracy – pracodawca może być zobowiązany do zapłaty pracownikowi dodatkowych świadczeń, przewyższających jednorazowe odszkodowania wypłacane przez ZUS. Zasady takiej ?dodatkowej? odpowiedzialności odszkodowawczej, określają przepisy kodeksu cywilnego. Celem roszczeń uzupełniających jest wyrównanie szkody i krzywdy, jaką poniósł pracownik w wyniku wystąpienia u niego choroby lub zajścia wypadku przy pracy, w zakresie – w jakim ta szkoda i krzywda – nie zostały pokryte z ubezpieczenia, wypłacanego przez ZUS.

Możliwość dochodzenia tzw. roszczeń uzupełniających, została dopuszczona w orzecznictwie m.in. na mocy uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1987 r. (stanowiącej zasadę prawną o sygn akt: III PZP 85/86). Sąd wskazał wówczas, iż pracownik, który doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek spowodowanej warunkami pracy choroby, nie będącej chorobą zawodową, może z mocy art. 300 k.p. dochodzić od zakładu pracy roszczeń odszkodowawczych na podstawie przepisów prawa cywilnego w granicach przewidzianych w ustawie z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jedn. tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz 144). Warto w tym zakresie wskazać również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 1997 r. (II UKN 360/97), w którym Sąd podniósł, iż pracownik, u którego uszczerbek na zdrowiu powstał wskutek choroby pracowniczej, może dochodzić od pracodawcy na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego świadczeń uzupełniających, przewyższających kwoty przewidziane w ustawie z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.) (?) Istnieje więc podstawa – z mocy art. 300 KP – do przyjęcia, że pracownik, który doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek spowodowanej warunkami pracy choroby (?) może dochodzić od zakładu pracy roszczeń odszkodowawczych na podstawie przepisów prawa cywilnego, zwłaszcza na podstawie art. 415 lub 435 KC.

Należy jednak przy tym pamiętać, że cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadku przy pracy – ma charakter stricte uzupełniający. Pracownik nie może więc dochodzić odszkodowania i renty na podstawie art. 444 k.c. przed rozpoznaniem jego roszczeń o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tak: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 155/98).

Z drugiej zaś strony, należy mieć na uwadze, iż roszczenia uzupełniające ulegają przedawnieniu z upływem trzyletniego terminu, a datę, od której rozpoczyna się bieg przedawnienia, stanowi data, kiedy poszkodowany w oparciu o miarodajne i autorytatywne orzeczenie kompetentnej placówki medycznej dowiaduje się o swojej chorobie, jej stopniu zaawansowania, powiązaniu z warunkami pracy, a w konsekwencji o osobie zobowiązanej do naprawienia szkody (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 1999 r., II UKN 579/98).

W przeciwieństwie do przesłanek nabycia prawa do świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego, dochodzenie przez pracownika na podstawie przepisów prawa cywilnego roszczeń uzupełniających z tytułu wypadku przy pracy, w tym zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wiąże się z koniecznością wykazania odpowiedzialności pracodawcy z tytułu czynu niedozwolonego, udowodnienia faktu i rozmiaru doznanej szkody oraz związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy szkodą, a czynem niedozwolonym pracodawcy odpowiadającego na zasadzie winy bądź ryzyka (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2014 r. III APa 6/14). Szczególnie obostrzoną zasadę odpowiedzialności stanowi art. 435 § 1 k.c. Unormowana w art. 435 § 1 k.c. odpowiedzialność odszkodowawcza prowadzących na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody za szkody spowodowane ruchem przedsiębiorstwa (zakładu), oparta została za zasadzie ryzyka, stanowiąc odstępstwo od wynikającej z 415 k.c. generalnej reguły odpowiedzialności za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym na zasadzie winy. Zgodnie ze stanowiącym podstawę tego reżimu odpowiedzialności art. 435 k.c., prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Podmiot dochodzący roszczeń w oparciu o przepis art. 435 § 1 k.c. musi wykazać łączne wystąpienie trojakiego rodzaju przesłanek, tj.: 1) fakt, iż dany podmiot prowadzi na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody; 2) odniesienie szkody na osobie lub mieniu; 3) zwyczajny (adekwatny) związek przyczynowo-skutkowy między prowadzeniem wyżej wymienionego przedsiębiorstwa lub zakładu, a zaistniałą szkodą.

Odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07). W szczególności będą to będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Ich zakres nie może ograniczać się do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym ? zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej ? przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 r., II CKN 1018/00, LEX nr 75352). Zasadniczą przesłankę określającą zaś wysokość należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia stanowi stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność ujemnych skutków zdrowotnych, a w tym zakresie stopień i trwałość doznanego kalectwa i związana z nim utrata perspektyw na przyszłość oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2014 r. III APa 6/14).

Tag Archive for: adwokat Stargard