Tag Archive for: odszkodowanie

ZADOŚĆUCZYNIENIE – KIEDY MI PRZYSŁUGUJE? JAKIE KROKI MOGĘ PODJĄĆ?

1. Czym jest zadośćuczynienie i za co przysługuje?

Zadośćuczynienie jest jedną z form rekompensaty. Celem zadośćuczynienia jest zrekompensowanie szkody NIEMAJĄTKOWEJ – czyli krzywdy. Kodeks cywilny przewiduje dwa przepisy będące podstawą zasądzenia zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego, są nimi art. 445 oraz 448. Z kolei art. 446 § 4 – jest podstawą przyznania zadośćuczynienia członkom rodziny zmarłego poszkodowanego.

Przepis art. 445 stanowi, iż:

§ 1. W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
§ 2. Przepis powyższy stosuje się również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.
§ 3. Roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego.

W § 1 wskazanego przepisu ustawodawca przewidział, że jest możliwe zasądzenie zadośćuczynienia również w przypadku sytuacji unormowanej w art. 444 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym:

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Z kolei przepis art. 448 wskazuje, że:

W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się.

Podsumowując powyższe, możliwość domagania się zadośćuczynienia aktualizuje się w przypadku:

1) uszkodzenia ciała,
2) wywołania rozstroju zdrowia,
3) pozbawienia wolności,
4) skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu,
5) naruszenia każdego dobra osobistego.

a) Zadośćuczynienie za uszkodzenie ciała

Uszkodzenie ciała może być wynikiem zarówno bezpośredniego działania drugiej osoby – pobicie, wypadek, jak i zdarzeń niezależnych od woli człowieka np. zawalenie się budynku. Uszkodzenie ciała wywoływać będzie zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Możliwość żądania zadośćuczynienia powstaje zarówno w przypadku uszczerbku o charakterze trwałym, jak i czasowym, przy czym trwałość uszczerbku wpływa na wysokość zadośćuczynienia. (A.Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz, t. III, 2014, cz. 1, s. 562).

b) zadośćuczynienie za wywołanie rozstroju zdrowia

Możliwość ubiegania się zadośćuczynienia za wywołanie rozstroju zdrowia występuje zarówno w przypadku cierpień fizycznych, jak i moralnych. Wskazania wymaga, iż działanie wywołujące rozstrój zdrowia, nie muszą być wcale skierowane bezpośrednio przeciwko poszkodowanemu Wystarczające jest, by istniała możliwość zakwalifikowania tego działania jako czynu niedozwolonego. Zaznaczyć należy również, iż ustawodawca nie wymaga, aby rozstrój zdrowia miał charakter trwały i nieusuwalny. Niewątpliwie możliwość wyleczenia danego schorzenia, będzie wpływać na wysokość zadośćuczynienia, ale nie wpływa na możliwość jego zasądzenia.

c) zadośćuczynienie z tytułu pozbawienia wolności

W tym przypadku w pierwszej kolejności wskazania wymaga, iż pozbawienie wolności może, ale nie musi polegać na fizycznym pozbawieniu wolności np. poprzez porwanie.

Pozbawienie wolności w kontekście możliwości domagania się zadośćuczynienia z tego tytułu należy bowiem interpretować nieco szerzej i kwalifikować do tych przypadków również ograniczenie możliwości swobodnego podejmowania decyzji we własnych sprawach. Ponadto, pozbawienie wolności nie musi wynikać z zastosowanego względem pokrzywdzonego przymusu fizycznego. Może być ona również wynikiem szantażu lub przymusu psychicznego.

d) zadośćuczynienie z tytułu skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu

Zadośćuczynienie z tego tytułu, ma na celu ochronę integralności seksualnej. Przy czym prawo żądania zadośćuczynienia z powodu krzywdy spowodowanej czynem nierządnym przysługuje poszkodowanemu, bez względu na skutki tego zdarzenia. Niewątpliwie jednak tak jak w przypadku rozstroju zdrowia skutki mają wpływ na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia.

2. Czynniki wpływające na wysokość zadośćuczynienia

Skoro już wiemy w jakich sytuacjach aktualizuje się prawo do żądania zadośćuczynienia zasadne jest pochylenie się nad kwestią związaną z czynnikami mającymi wpływ na jego wysokość.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zadośćuczynienie przyjmuje formę jednorazowej wypłaty pieniężnej osobie poszkodowanej. Od czego jednak zależy wysokość tej wypłaty?

Nie sposób odpowiedzieć na powyższe pytanie w sposób jednoznaczny. Pomocy w tym zakresie próżno również szukać w treści przepisu art. 445 § 1 kc. Ustawodawca bowiem w treści wskazanej normy posłużył się wyrażeniem „sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia”. Oznacza to, iż suma, na którą opiewać może zadośćuczynienie jest zindywidualizowana i zależna od oceny poczynionej przez Sąd oraz charakteru sprawy. Wysokość zadośćuczynienia będzie się więc różniła w zależności od okoliczności danego stanu faktycznego. Szacując więc oczekiwaną przez nas wysokość zadośćuczynienia – warto chociaż pobieżnie zaznajomić się z orzecznictwem i rozstrzygnięciami, które zapadły w sprawach podobnych, aby nie doprowadzić to wystosowania zbyt wygórowanych (albo zbyt zaniżonych) żądań.

Idąc dalej – jakie czynniki wpływają na wysokość zadośćuczynienia? Jest to również kwestia problematyczna. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż zadośćuczynienie przysługuje nam za krzywdę, która jest pojęciem nieostrym. Wobec czego problematyczne jest ustalenie jej rozmiaru. Pomocniczy w tym przypadku jest charakter naruszonych dóbr. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 września 2022 r. „charakter naruszonych dóbr nie jest obojętny dla wymiaru zadośćuczynienia ani na gruncie norm konstytucyjnych wymagających niekiedy zapewnienia przez państwo bezwzględnej ochrony niektórym dobrom ani norm prawa powszechnego” (wyrok SN z dnia 21 września 2022 r., sygn. akt I NSNc 75/21).

Jednakże do najważniejszych czynników, które mogą mieć wpływ na wysokość zadośćuczynienia i które powinny być prane pod uwagę przez Sąd zaliczyć można m.in.:

1) wiek poszkodowanego,
2) obrażenia fizyczne poszkodowanego,
3) czas hospitalizacji poszkodowanego,
4) okres trwania cierpień psychicznych poszkodowanego,
5) wpływ zdarzenia na dotychczasowe życie poszkodowanego,
6) wpływ zdarzenia na sprawność fizyczną poszkodowanego,
7) wpływ zdarzenia na przyszłe życie poszkodowanego,
8) zeszpecenie (oraz jego stopień) ciała poszkodowanego,
9) postawa sprawcy odpowiedzialnego za zdarzenie (czy dążył do naprawienia krzywdy, czy podjął jakieś starania celem zrekompensowania spowodowanej przez siebie krzywdy),
10) konieczności korzystania przez poszkodowanego z pomocy bliskich osób

Powyższe czynniki stanowią jedynie przykładowe aspekty, które Sąd powinien brać pod uwagę przy ocenie wyrządzonej poszkodowanemu krzywdy oraz szacowania wysokości zadośćuczynienia. Wskazania wymaga, iż zadośćuczynienie – nigdy nie powinno prowadzić do wzbogacenia pokrzywdzonego. Zadośćuczynienie ma być formą rekompensaty za doświadczoną krzywdę. Nie zmienia to jednak faktu, iż zadośćuczynienie ma być ekonomicznym odpowiednikiem doznanych przeżyć, co świadczy o tym, że nie może mieć też formy symbolicznej.

3. Jak uzyskać zadośćuczynienie?

Pierwszym krokiem, podjętym przez osobę poszkodowaną celem uzyskania zadośćuczynienia jest pisemne wezwanie sprawcy, w którym dokładnie sprecyzujemy czego się domagamy i z jakiego tytułu. Zdarza się jednak, że okoliczności danej sprawy, a w szczególności okoliczności powstania krzywdy mieszczą się w granicach ubezpieczenia, którym objęty jest sprawca. W takim wypadku odpowiedzialność przekłada się na ubezpieczyciela.

Co jednak w przypadku, gdy sprawca nie poczuwa się do odpowiedzialności i biernie reaguje na nasze żądania i wezwania? W takim przypadku pozostaje już tylko droga sądowa. Warto w takiej sytuacji skonsultować swoją sprawę z prawnikiem, który nie tylko dokona oceny sytuacji ale również wspomoże w oszacowaniu wartości żądań i będzie stanowił profesjonalne wsparcie podczas postępowania sądowego.

Jeśli potrzebujesz profesjonalnej pomocy w sprawie związanej z zadośćuczynieniem lub odszkodowaniem zapraszamy do kontaktu!

Pod numerem telefonu: 91 836 99 60

Pod adresem e-mail: pisma@wites.eu

NARUSZENIE DÓBR OSOBISTYCH – JAKIE KROKI MOGĘ PODJĄĆ?

Większość osób zdaje sobie sprawę z istnienia terminu „dobra osobiste”, jednakże nie każdy ma pojęcie, co mieści się w zakresie tego terminu, a tym bardziej – jakie środki ochrony można podjąć w przypadku ich naruszenia.

1. Czym są dobra osobiste?

a) wartości klasyfikowane jako dobra osobiste

Przykładowy katalog dóbr osobistych ustawodawca zamieścił w treści art. 23 kodeksu cywilnego. Jak wskazuje przywołany przepis:

Art. 23 kodeksu cywilnego

Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Jak wynika z ww. przepisu – ustawodawca ograniczył się jedynie do wymienienia przykładowych dóbr osobistych, nie zawarł w nim jednak definicji. W związku z tym – czym są omawiane dobra osobiste?

W doktrynie przyjmuje się, iż dobrami osobistymi są pewne wartości o charakterze niemajątkowym, ściśle związane z osobą ludzką, decydujące o jej bycie, pozycji w społeczeństwie, a będące wyrazem jej odrębności psychicznej i fizycznej oraz możliwości twórczych, uznane powszechnie w społeczeństwie i akceptowane przez system prawny (tak m.in. A. Cisek „dobra osobiste”)

W orzecznictwie z kolei Sąd Najwyższy próbując dokonać zdefiniowania dóbr osobistych wskazał, iż dobro osobiste jest to ogół czynników mających na celu zapewnienie obywatelowi rozwoju jego osobowości, ochronę jego egzystencji i zapewnienie mu prawa do korzystania z tych dóbr, które są dostępne na danym etapie rozwoju społeczno-ekonomicznego społeczeństwa, a które sprzyjają zachowaniu cech odrębności i związaniu ze społeczeństwem, w którym żyje (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1977 r. sygn. akt II CR 187/77).

Powracając jednak do treści przepisu art. 23 kc – ustawodawca do katalogu dóbr osobistych zalicza:

zdrowie – w tym zarówno zdrowie fizyczne, jak i psychiczne, a także rozumiane jako aktualny stan organizmu,
wolność – rozumiana nie tylko jako wolność fizyczna, wolność poruszania się, ale także swoboda decydowania o swoich sprawach,
cześć – obejmującą wszystkie dziedziny jego życia osobistego, zawodowego i społecznego, której naruszenie więc może nastąpić zarówno przez pomówienie o ujemne postępowanie w życiu osobistym i rodzinnym, jak i przez zarzucenie niewłaściwego postępowania w życiu zawodowym (wyr. SN z 8.10.1987 r., II CR 269/87, OSNCP 1989, Nr 4, poz. 66),
swoboda sumienia – w orzecznictwie przyjmuje się, iż w tym przypadku chodzi o wolność wyboru religii i swobodę praktykowania swojego wyznania,
nazwisko lub pseudonim – chodzi tu przede wszystkim o personalia, które umożliwiają identyfikację danej osoby,
wizerunek – rozumiany jako podobizna człowieka utrwalona w formie zdjęcia, portretu itd.,
tajemnica korespondencji – wartość ta związana jest ściśle z prywatnością i prawem każdego człowieka do poszanowania treści, które są przez niego wymieniane z innymi podmiotami w wiadomościach,
nietykalność mieszkania – jak wskazał Sąd Najwyższy podejmując próbę zdefiniowania wskazanego terminu istotą jest stan psychiczny i emocjonalny, jaki daje człowiekowi poczucie bezpiecznego i niezakłóconego korzystania z własnego mieszkania, stanowiącego centrum aktywności życiowej, z którą związana jest prywatność każdej osoby (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2009 r., sygn. akt II CSK 513/08,)
twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska.

Wskazane wyżej wyszczególnienie dotyczy tylko dóbr osobistych wyrażonych w art. 23 kodeksu cywilnego. Oprócz nich, w orzecznictwie do dóbr osobistych zalicza się również: nazwę użytkownika internetowego (login), prywatność, dane osobiste, integralność seksualną, więzi rodzinne, więzi emocjonalne rodzica z dzieckiem, a także nazwę zespołu artystycznego.

2. cechy dóbr osobistych

Mając na uwadze fakt, iż katalog dóbr osobistych wskazanych w treści art. 23 kc nie jest zamknięty i można go rozszerzać, zasadne jest uwzględnienie cech, jakimi dane wartości muszą się charakteryzować aby mogły być zaliczone do dóbr osobistych. Do takich cech zalicza się m.in.:

a) związek z podmiotem

w tym przypadku chodzi o to, iż aby wartość mogła zostać zakwalifikowana jako dobro osobiste – musi wykazywać ścisły związek z osobą, której przysługuje. W praktyce przejawia się to przede wszystkim w tym, iż dobra osobiste wygasają z chwilą śmierci osoby, której dotyczą. Ponadto roszczenia o ochronę dóbr osobistych mogą być dochodzone jedynie przez osobę, której one przysługują. Oznacza to, iż w przypadku śmierci tej osoby ww. roszczenie nie przechodzi na jej spadkobierców.

b) wartość niemajątkowa

Oznacza to, iż dobrom osobistym nie można przypisać majątkowego charakteru, co jednak nie oznacza, że ich naruszenie może się w sferze majątkowej odbijać.

c) obiektywny charakter

Wskazana cecha odnosi się w głównej mierze do faktu, iż dobra osobiste przysługują każdemu człowiekowi bez względu na zdolność do przeżywania naruszeń sfery, której dane dobro dotyczy.

d) związek z godnością ludzką

W przypadku tej cechy chodzi przede wszystkim o to, iż status dobra osobistego ma tylko i wyłącznie wartość, która ma ścisły związek z godnością ludzką rozumianą jako wartość przyrodzona, niezbywalna i przysługująca każdemu człowiekowi.

3. dobra osobiste osoby prawnej

Powyższe rozważania dotyczą przede wszystkim wartości, które są związane z osobą fizyczną. Co jednak z osobami prawnymi? Czy osoby prawne również posiadają dobra osobiste?

Otóż tak, wskazuje na to przepis art. 43 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Ustawodawca jednak w przypadku osób prawnych nie skatalogował wartości, które klasyfikować należy jako dobra osobiste w przypadku tych rodzajów podmiotów. Zasadne w związku z tym będzie oparcie się na poglądach wyrażonych przez orzecznictwo.

Jak wskazał Sąd Najwyższy dobra osobiste osób prawnych to wartości niemajątkowe, dzięki którym osoba prawna może funkcjonować zgodnie ze swym zakresem działań (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1986 r., sygn. akt III CR 295/86).

Idąc dalej i podejmując próbę skatalogowania dóbr osobistych przysługujących osobom prawnym zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego „osobom prawnym przysługują takie dobra osobiste jak dobre imię (dobra sława, reputacja, autorytet), nazwa (firma), tajemnica korespondencji. Wykluczone natomiast zostało przypisanie osobie prawnej takich dóbr osobistych, które związane są z posiadaniem sfery odczuć, a w konsekwencji dominujący jest pogląd, że dobra takie jak życie, zdrowie, godność, swoboda sumienia, wizerunek, nie dają się postrzegać, jako dobra osobiste przysługujące osobie prawnej” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietani 2013 r., sgn. Akt III CSK 198/12).

Powyższe oznacza, iż z naruszeniem dóbr osobistych osoby prawnej, będziemy mieć do czynienia np. w przypadku wystawienia negatywnej opinii w sieci, czy też publikowania w sieci lub rozpowszechniania informacji nieprawdziwych – mogących mieć wpływ na odbiór osoby prawnej w społeczeństwie czy też przez potencjalnych partnerów biznesowych.

Z kolei przedstawiciele doktryny wskazują, iż do ww. katalogu zaliczyć należy również nietykalność pomieszczeń, w których osoba prawna realizuje swoje zadania. (G. Gorczyński, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, t. 1, 2018, art. 43, Nt 20; P. Sobolewski, w: K. Osajda, Komentarz KC aktualizowany, 2018, art. 43, Nt 5; J. Frąckowiak, w: SPP, t. 1, 2007, s. 1003 i n.).

Kolejną kwestią wartą podniesienia w przypadku dóbr osobistych osób prawnych jest aspekt bezpodstawnego lub nieaktualnego zgłoszenia informacji o zadłużeniu osoby prawnej do biura informacji gospodarczej (BIG). Jak bowiem przyjmuje się w orzecznictwie „upowszechnianie informacji o przedsiębiorcy będącym osobą prawną, że jest nierzetelnym dłużnikiem, niewątpliwie narusza jego dobre imię” (wyrok SA w Warszawie z 6.9.2013 r., I ACa 456/13, Legalis).

4. Środki ochrony dóbr osobistych

Skoro już zagłębiliśmy tematykę szeroko pojętych w doktrynie i orzecznictwie dóbr osobistych – co nam przysługuje w przypadku ich naruszenia? Ochronę dóbr osobistych ustawodawca przewidział w treści art. 24 kodeksu cywilnego.

Art. 24 kodeksu cywilnego

§ 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie, może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

Zgodnie z ww. przepisem, dobra osobiste uzyskują ochronę dopiero, zostaną spełnione dwie przesłanki. Pierwszą z nich jest zagrożenie lub naruszenie dobra osobistego lub dóbr osobistych. Z kolei drugą bezprawność zachowania osoby trzeciej zagrażające lub naruszające dobro prawne. Kiedy mamy do czynienia z bezprawnością? Jak wskazał Sąd Najwyższy przymiot bezprawności jest ujmowany w kategoriach obiektywnych, w efekcie czego bezprawne jest zachowanie sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, bez względu na winę, a nawet świadomość sprawcy (wyr. SN z 30.9.2008 r., II CSK 144/08, Legalis).

W takim razie, idąc dalej jakie środki ochrony zostały przewidziane przez ustawodawcę w przypadku bezprawnego naruszenia lub zagrożenia dobra osobistego?

1) żądanie zaniechania takiego działania,

2) usunięcie skutków naruszenia,

3) złożenie oświadczenia o odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie,

4) zadośćuczynienie pieniężne,

5) zapłata odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Z kolei § 2 art. 24 kodeksu cywilnego przewiduje dodatkowy środek ochrony, który przysługiwać będzie w sytuacji, gdy na skutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, a jest to:

6) żądanie naprawienia szkody na zasadach ogólnych

Oznacza to, iż w przypadku wyrządzenia szkody majątkowej ten, czyje dobro osobiste zostało naruszone może oprócz żądania usunięcia niemajątkowych skutków naruszenia oraz zasądzenia zadośćuczynienia żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych. Co oznacza, iż osoba, której dobro prawne zostało w taki sposób naruszone będzie musiała wykazać szkodę, zawinione działanie sprawy oraz związek przyczynowy między tym działaniem, a powstałą szkodą.

5. Podsumowanie

Wskazać należy, iż nie każdy zdaje sobie sprawę z tego – czym są dobra osobiste, kiedy mamy do czynienia z ich naruszeniem, a w konsekwencji czego można się w związku z tym domagać. W pierwszej kolejności, gdy poweźmiemy wiadomość o naruszaniu naszych dóbr osobistych powinniśmy dokonać zabezpieczenia dowodów wskazujących na naruszenie. W dalszej kolejności zasadnym jest podjęcie próby polubownego rozwiązania sporu np. wystosować wezwanie do zaprzestania dalszych naruszeń i umieścić w nim jedno z żądań, o których mowa wyżej. Jeżeli jednak próba polubownego rozwiązania sporu nie przynosi oczekiwanego rezultatu kolejnym krokiem jest złożenie pozwu o o ochronę dóbr osobistych.

Jeśli potrzebujesz pomocy prawnej związanej z ochroną dóbr osobistych zapraszamy do kontaktu:

pod numerem telefonu: 91 836 99 60

lub

pod adresem e-mail: pisma@wites.eu.

Kiedy ubezpieczyciel odmawia wypłaty świadczenia

Częstym zjawiskiem w postępowaniach likwidacyjnych jest zaniżenie kwot odszkodowań bądź nieuzasadniona odmowa wypłaty należnych świadczeń. Dotyczy to szerokiego wachlarzu ubezpieczeń, m.in. w sprawach wypadków komunikacyjnych, wypadków w pracy, w szkole, na oblodzonym chodniku, czy też w związku błędem medycznym w sztuce lekarskiej.

W sytuacji otrzymania decyzji negatywnej (o odmowie wypłaty świadczenia) bądź decyzji z niską kwotą należności, poszkodowani zastanawiają się, dlaczego sprawa została rozstrzygnięta tak, a nie inaczej. Wiele osób rezygnuje już na tym etapie. Nic bardziej błędnego. Warto w pierwszej kolejności skorzystać z postępowania odwoławczego i spróbować pozasądowo rozwiązać spór z ubezpieczycielem. Droga ta polega na sporządzeniu pisma, w którym poszkodowany prezentuje swoje stanowisko wraz z argumentacją na jego poparcie. Dobrze skorzystać z fachowej pomocy prawnej bowiem poszkodowani często nie dostrzegają, na czym skupia się istota sprawy. W naszej Kancelarii, sama analiza sprawy jest bezpłatna. Klient nie jest przy tym zobligowany do kontynuowania prowadzenia sprawy w Kancelarii.

Jeżeli Ubezpieczyciel nie zmieni swojego stanowiska, pozostaje m.in. droga sądowa. Skuteczność powództw wytaczanych przeciwko Ubezpieczycielom jest bardzo duża. Jak wynika z informacji Rzecznika Spraw Finansowych, który powołuje się na analizy Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości: ?Ponad 90% sporów sądowych z ubezpieczycielami zakończyło się uwzględnieniem roszczeń klientów w całości lub w części.?

Z prowadzeniem postępowania sądowego wiążą się koszty. Przy wniesieniu sprawy do Sądu, należy uiścić opłatę stosunkową, która wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu (tj. żądanej kwoty), ale nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 100 tys. zł. Należy pamiętać, iż niektóre sprawy podlegają rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, w którym stawki opłat są ściśle określone i wynoszą, w zależności od wartości przedmiotu sporu:

– 30 zł, w przypadku kwoty żądania do 2.000 zł;

– 100 zł, w przypadku kwoty żądania od 2.000 zł do 5.000 zł;

– 250 zł w przypadku kwoty żądania od 5.000 zł do 7.500 zł;

– 300 zł, w przypadku kwoty żądania ponad 7.500 zł.

W przypadku ciężkiej sytuacji finansowej, Kancelaria służy pomocą w sporządzeniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych (w całości lub w części) oraz wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Należy jednak mieć świadomość, iż w przypadku oddalenia powództwa, zwolnienie od kosztów przy wniesieniu pozwu – nie chroni przed poniesieniem kosztów procesu w ogóle. Sąd decyduje o tym w wyroku.

Dochodzenie swoich praw i walka w Sądzie może przynieść zarówno sprawiedliwe odszkodowanie, jak i poprawić jakość prowadzonych postępowań likwidacyjnych. Jeżeli wina sprawcy jest obiektywna i bezsporna, a zgromadzone dowody to potwierdzają, nie warto poddawać się już po pierwszej negatywnej decyzji Ubezpieczyciela.